Η μυρωδιά του καπνού ήταν εξαιρετικά έντονη και η ανάμειξή
της με την ευωδία των ντόνατς με μαρμελάδα βερίκοκο , έφερναν στο νου όποιου
πέρναγε έξω από το μικρό γραφείο του Αστυνόμου Μπάττερ , αλλοτινές εποχές.
«Έχεις φέρει την κουζίνα της μαμάς μέσα στο γραφείο σου Αστυνόμε;» , ρώταγαν οι ένστολοι όποτε περνούσαν απ’ έξω .
Ο Μπάστερ απλά τους χαμογελούσε πίσω από τις στοίβες με χαρτιά που τον πλημύριζαν και γρήγορα επέστρεφε στις σκέψεις του.
Και οι σκέψεις του αστυνόμου ήταν σκοτεινές και βαριές. Πώς να μην ήταν άλλωστε; Είχε τόσες υποθέσεις να λύσει. Υποθέσεις μεγάλης σημασίας και κύρους. Η απαγωγή ενός ανήλικου κοριτσιού , η ληστεία του παγκοσμίου φήμης κοσμηματοπωλείου Περλς εντ Ντάημοντς και τέλος η υπόθεση της χρονιάς. Το μεγάλο κόλπο που είχε στηθεί στο καζίνο Κάραμελ Ντρημς…
Ή μάλλον το μεγάλο κόλπο που είχε στηθεί στην Γκόλντβιλλ. Όλη η πόλη βρισκόταν μπλεγμένη σε έναν τεράστιο ιστό αράχνης και ξαφνικά όλα τα βάρη είχαν πέσει πάνω του. Ίσως πάλι , υπερέβαλλε. Η κούραση των τελευταίων εβδομάδων είχε αρχίσει να τον καταβάλει. Ένιωθε ότι όλοι ήταν ύποπτοι , όλοι ήταν εχθροί του. Ακόμα και η αδελφή του. Ακόμα και η Σάντρα δεν τον εμπιστευόταν και φοβόταν ότι είναι τόσο χαζός ώστε να χάσει το κεφάλι του. Αυτό τον πείσμωνε. Δεν έδειχνε ποτέ υπερβάλλοντα ζήλο , μα πλέον είχε βάλει στόχο να ξεσκεπάσει τους πάντες σε αυτή την υπόθεση. Μα δεν έβγαινε κανένα νόημα. Και κανένας άλλος δεν έδειχνε να έχει καμία ιδέα για το ποιοι κινούν τα νήματα για το οργανωμένο έγκλημα. Πτώματα βρίσκονταν παντού , ναρκωτικά διακινούνταν κάτω από τη μύτη τους , βαρόνοι του υπόκοσμου διαφέντευαν μεγάλες επιχειρήσεις , αλλά τελικά κανείς δε γνώριζε τίποτα.
Στο τέλος της ημέρας , ήταν πάντοτε μόνος του στο γραφείο , με ένα πάκο έγγραφα , με λίστες με ονόματα , με αρχεία από ανακρίσεις , με τηλέφωνα δικηγόρων και ατελείωτες τύψεις. Γινόταν παρανοϊκός; Δεν είχε όμως απάντηση ούτε καν για αυτό…
Αναστέναξε για ακόμα μία φορά , και έσβησε το τσιγάρο του. Δε θα έπρεπε να καπνίζει μέσα στο τμήμα , αλλά και που το έκανε , δεν επρόκειτο να του γίνει κάποια παρατήρηση για αυτό.
«Αμάντα!» , φώναξε τη νεαρή υπαστυνόμο του. Η κοπέλα έφτασε αλαφιασμένη στο γραφείο και προσπάθησε να τον κοιτάξει πίσω από τα ατελείωτα χαρτιά που έκρυβαν το πρόσωπό του.
«Αστυνόμε!» .
«Συγγνώμη που σε τρέχω Αμαντούλα μου , αλλά άλλαξα γνώμη , δεν έχει νόημα να ψάχνουμε ανάμεσα στους υπαλλήλους του κοσμηματοπωλείου για κάποιον ύποπτο. Δεν πιστεύω ότι κάποιος απ’ αυτούς είχε τέτοιους σκοπούς. Θαρρώ πως καλύτερα θα ήταν να στραφούμε αλλού».
«Δεν πιστεύω ότι είναι μάταια η προσπάθειά μας , αλλά αν είστε σίγουρος , ας αλλάξουμε τακτική. Βρήκα κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον βέβαια…»
«Το οποίο είναι;» , τη ρώτησε ζωηρά.
«Μάλλον ο χρυσοχόος μας είχε μία σύζυγο που τον απειλούσε με διαζύγιο και ήθελε και μερίδιο από την οικογενειακή επιχείρηση. Αυτός βέβαια , δεν είχε καμία πρόθεση να τα παραχωρήσει όλα αυτά» , απάντησε με σιγουριά.
«Ίσως η σύζυγος έβαλε να ληστέψουν τον άνδρα της λοιπόν; Τι θα κέρδιζε από αυτό;»
«Δε σας είπα το καλύτερο. Η σύζυγος αγνοείται από τη μέρα της ληστείας , αλλά για κάποιο λόγο ο κύριος Περλς , μας ενημέρωσε για αυτό μόλις χθες».
«Πέντε ολόκληρες μέρες μετά; Αυτό είναι ανήκουστο! Πρέπει να μάθουμε ποιος την είδε τελευταίος , αλλά και αν υπάρχει περίπτωση να οργάνωσε εκείνη τη ληστεία και να έφυγε μακριά με τα τιμαλφή…».
«Φεύγω για το σπίτι του Περλς λοιπόν;»
«Ορεξάτη σε βλέπω» , αστειεύτηκε ο Μπάστερ , «οπότε ναι , πήγαινε να ελέγξεις τι έχει να πει για αυτό και στρίμωξέ τον γενικότερα. Ενημερώνει την αστυνομία πέντε μέρες μετά την εξαφάνιση; Μάλλον αυτός κάτι μας κρύβει , και δε μου αρέσει καθόλου».
Η Αμάντα έγνεψε καταφατικά και προχώρησε προς την πόρτα.
«Α , πάρε ένα ντόνατς , είναι καταπληκτικά!» της φώναξε πριν βγει έξω.
«Μου σπάσανε τη μύτη τόση ώρα , αλλά ντράπηκα να ζητήσω!» , γέλασε εκείνη παίρνοντας ευγενικά ένα ζουμερό κομμάτι , «μη μου πεις ότι αυτό είναι βερίκοκο;»
«Ναι ναι , είναι υπέροχο , δεν θα χεις ξαναφάει ντόνατς σαν αυτό!»
«Όντως , συνήθως παίρνω από του Μπέλλυ στο κέντρο , μα ετούτο είναι άλλο πράγμα , η μαρμελάδα σε γεμίζει με ευχαρίστηση , μου θυμίζει τη μαγειρική της θείας μου…»
Αυτός γέλασε , «ποιος ξέρει , μπορεί να τα πήρα κατευθείαν από εκείνη!».
Η Αμάντα αποχώρησε για να βρει τον κοσμηματοπώλη , και επιτέλους αυτός μπορούσε να επανέλθει στη μελέτη της μεγάλης υπόθεσης. Άρπαξε ένα ντονατσάκι από τη γαβάθα , και άναψε τσιγάρο ελέγχοντας το φάκελο της δολοφονίας του Ήθαν Πρινς για πολλοστή φορά. Δεν είχε περάσει ούτε ένας μήνας , και οι μισοί του μάρτυρες είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης , ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Σε μια προσπάθεια να κατεβάσει κάποια καλή ιδέα , κοίταξε το ταβάνι . Δε θα βγάλω ποτέ άκρη…
Σηκώθηκε από την καρέκλα και πέταξε με μανία τη σβησμένη γόπα στο τασάκι. Ίσως χρειαζόταν μία καλή βόλτα για να ξελαμπικάρει , να σκεφτεί κάποιο πλάνο. Άνοιξε το κινητό του κατά την έξοδό του από την υπηρεσία , «επιστρέφω αμέσως Μπράντλεϋ!» , φώναξε στον ένστολο στην πόρτα και κατευθύνθηκε προς το κοντινό πάρκο. Η Σάντρα του είχε αφήσει δυο-τρεις κλήσεις , όπως εξάλλου συνήθιζε. Κάποτε , δε θα απαντούσε ποτέ στα τηλεφωνήματά της. Ήξερε πως ποτέ δεν τον έπαιρνε για κάτι σημαντικό και της είχε εξηγήσει επανειλημμένα πως στη δουλειά δεν μπορεί να απαντάει σε τηλέφωνα. Όμως τώρα , έπρεπε να την προσέχει διπλά. Έτοιμη ήταν να κάνει τη βλακεία.
«Σάντρα!» , αποκρίθηκε μόλις άκουσε τη φωνή της από την άλλη μεριά του ακουστικού.
«Αδελφούλη , τι κάνεις;» , ακουγόταν χαρούμενη.
«Τα ξέρεις , εδώ προσπαθώ να βρω την άκρη. Ρουτίνα , ρουτίνα , ρουτίνα. Η κλασική ζωή ενός εργένη μπάτσου στην Γκόλντβιλλ. Πού είσαι; Σπίτι;»
«Ναι μωρέ , εδώ με την Ίζαμπελ βλέπουμε Όστιν Πάουερς , τα έχεις δει έτσι; Ο τύπος μου θύμισε εσένα!» , ξεκίνησε τις σαχλαμάρες της.
«Όστιν Πάουερς; Εκείνη η παρωδία κατασκόπου;» , προσπάθησε να της απαντήσει ευγενικά.
«Αυτό , αυτό , βλέπαμε την ταινία και σκέφτηκα εσένα» , γέλασε.
«Τέλεια… Γι’αυτό με κάλεσες γλυκιά μου αδελφή;»
«Φυσικά και όχι! Μη με ειρωνεύεσαι Μπάστερ Κόλλινς Μπάττερ! Να δω αν θα επιστρέψεις σπίτι στην ώρα σου ήθελα , για να σου κρατήσουμε πίτσα!» , τώρα την είχε σχεδόν εξοργίσει. Ήξερε τα κουμπιά της.
«Πίτσα; Δεν πρόσεχες τη διατροφή σου;»
«ΜΠΑΣΤΕΡ!» , ούρλιαξε στο ακουστικό , «εγώ φταίω που πήρα να σε ρωτήσω! Μια φορά είπα να σπάσω το πρόγραμμα και εσύ έχεις να μου πεις μόνο αυτό;» .
Ήταν έτοιμος να βάλει τα γέλια , αλλά αποφάσισε να παίξει το παιχνίδι της.
«Έχεις δίκιο όλοι δικαιούμαστε ένα παραστράτημα , και κράτα μου τρία τέσσερα κομμάτια , νομίζω σήμερα θα έρθω νωρίς στο σπίτι. Και βάλε το τρίτο Όστιν Πάουερς , αυτή είναι η αγαπημένη μου ταινία».
Έκλεισε το κινητό και κοίταξε τον ήλιο που χανόταν πίσω από τα θεόρατα κτήρια. Το χρυσαφί χρώμα που έπαιρνε ο ουρανός , δικαίωνε απόλυτα το όνομα ετούτης της πόλης. Σύντομα θα έβγαινε όμως το φεγγάρι , και ο ουρανός θα γινόταν ασημένιος. Αστείες σκέψεις , αλλά μόνο αν χαλάρωνε επιτέλους θα έλυνε μια και καλή την υπόθεση. Αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούσε πάντα , και σχεδόν τον είχε ξεχάσει. Από αύριο λοιπόν , θα ξεκινούσε να επισκέπτεται δημοσιογράφους , παλιούς συναδέλφους και επιχειρηματίες. Αν ξεκινούσε από ψηλά , ίσως κατέληγε στον πάτο. Ίσως έβρισκε το δολοφόνο του Ήθαν Πρινς και του Σάμιουελ Λόκατ.
Όσο ο ουρανός σκοτείνιαζε , ο Μπάστερ έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής για το τμήμα. Στο μυαλό του του έρχονταν κάποιοι παλιοί στίχοι , πιθανά από κάποιο τραγούδι των Doors και άθελά του , άρχισε να τους σιγοτραγουδά.
«Έχεις φέρει την κουζίνα της μαμάς μέσα στο γραφείο σου Αστυνόμε;» , ρώταγαν οι ένστολοι όποτε περνούσαν απ’ έξω .
Ο Μπάστερ απλά τους χαμογελούσε πίσω από τις στοίβες με χαρτιά που τον πλημύριζαν και γρήγορα επέστρεφε στις σκέψεις του.
Και οι σκέψεις του αστυνόμου ήταν σκοτεινές και βαριές. Πώς να μην ήταν άλλωστε; Είχε τόσες υποθέσεις να λύσει. Υποθέσεις μεγάλης σημασίας και κύρους. Η απαγωγή ενός ανήλικου κοριτσιού , η ληστεία του παγκοσμίου φήμης κοσμηματοπωλείου Περλς εντ Ντάημοντς και τέλος η υπόθεση της χρονιάς. Το μεγάλο κόλπο που είχε στηθεί στο καζίνο Κάραμελ Ντρημς…
Ή μάλλον το μεγάλο κόλπο που είχε στηθεί στην Γκόλντβιλλ. Όλη η πόλη βρισκόταν μπλεγμένη σε έναν τεράστιο ιστό αράχνης και ξαφνικά όλα τα βάρη είχαν πέσει πάνω του. Ίσως πάλι , υπερέβαλλε. Η κούραση των τελευταίων εβδομάδων είχε αρχίσει να τον καταβάλει. Ένιωθε ότι όλοι ήταν ύποπτοι , όλοι ήταν εχθροί του. Ακόμα και η αδελφή του. Ακόμα και η Σάντρα δεν τον εμπιστευόταν και φοβόταν ότι είναι τόσο χαζός ώστε να χάσει το κεφάλι του. Αυτό τον πείσμωνε. Δεν έδειχνε ποτέ υπερβάλλοντα ζήλο , μα πλέον είχε βάλει στόχο να ξεσκεπάσει τους πάντες σε αυτή την υπόθεση. Μα δεν έβγαινε κανένα νόημα. Και κανένας άλλος δεν έδειχνε να έχει καμία ιδέα για το ποιοι κινούν τα νήματα για το οργανωμένο έγκλημα. Πτώματα βρίσκονταν παντού , ναρκωτικά διακινούνταν κάτω από τη μύτη τους , βαρόνοι του υπόκοσμου διαφέντευαν μεγάλες επιχειρήσεις , αλλά τελικά κανείς δε γνώριζε τίποτα.
Στο τέλος της ημέρας , ήταν πάντοτε μόνος του στο γραφείο , με ένα πάκο έγγραφα , με λίστες με ονόματα , με αρχεία από ανακρίσεις , με τηλέφωνα δικηγόρων και ατελείωτες τύψεις. Γινόταν παρανοϊκός; Δεν είχε όμως απάντηση ούτε καν για αυτό…
Αναστέναξε για ακόμα μία φορά , και έσβησε το τσιγάρο του. Δε θα έπρεπε να καπνίζει μέσα στο τμήμα , αλλά και που το έκανε , δεν επρόκειτο να του γίνει κάποια παρατήρηση για αυτό.
«Αμάντα!» , φώναξε τη νεαρή υπαστυνόμο του. Η κοπέλα έφτασε αλαφιασμένη στο γραφείο και προσπάθησε να τον κοιτάξει πίσω από τα ατελείωτα χαρτιά που έκρυβαν το πρόσωπό του.
«Αστυνόμε!» .
«Συγγνώμη που σε τρέχω Αμαντούλα μου , αλλά άλλαξα γνώμη , δεν έχει νόημα να ψάχνουμε ανάμεσα στους υπαλλήλους του κοσμηματοπωλείου για κάποιον ύποπτο. Δεν πιστεύω ότι κάποιος απ’ αυτούς είχε τέτοιους σκοπούς. Θαρρώ πως καλύτερα θα ήταν να στραφούμε αλλού».
«Δεν πιστεύω ότι είναι μάταια η προσπάθειά μας , αλλά αν είστε σίγουρος , ας αλλάξουμε τακτική. Βρήκα κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον βέβαια…»
«Το οποίο είναι;» , τη ρώτησε ζωηρά.
«Μάλλον ο χρυσοχόος μας είχε μία σύζυγο που τον απειλούσε με διαζύγιο και ήθελε και μερίδιο από την οικογενειακή επιχείρηση. Αυτός βέβαια , δεν είχε καμία πρόθεση να τα παραχωρήσει όλα αυτά» , απάντησε με σιγουριά.
«Ίσως η σύζυγος έβαλε να ληστέψουν τον άνδρα της λοιπόν; Τι θα κέρδιζε από αυτό;»
«Δε σας είπα το καλύτερο. Η σύζυγος αγνοείται από τη μέρα της ληστείας , αλλά για κάποιο λόγο ο κύριος Περλς , μας ενημέρωσε για αυτό μόλις χθες».
«Πέντε ολόκληρες μέρες μετά; Αυτό είναι ανήκουστο! Πρέπει να μάθουμε ποιος την είδε τελευταίος , αλλά και αν υπάρχει περίπτωση να οργάνωσε εκείνη τη ληστεία και να έφυγε μακριά με τα τιμαλφή…».
«Φεύγω για το σπίτι του Περλς λοιπόν;»
«Ορεξάτη σε βλέπω» , αστειεύτηκε ο Μπάστερ , «οπότε ναι , πήγαινε να ελέγξεις τι έχει να πει για αυτό και στρίμωξέ τον γενικότερα. Ενημερώνει την αστυνομία πέντε μέρες μετά την εξαφάνιση; Μάλλον αυτός κάτι μας κρύβει , και δε μου αρέσει καθόλου».
Η Αμάντα έγνεψε καταφατικά και προχώρησε προς την πόρτα.
«Α , πάρε ένα ντόνατς , είναι καταπληκτικά!» της φώναξε πριν βγει έξω.
«Μου σπάσανε τη μύτη τόση ώρα , αλλά ντράπηκα να ζητήσω!» , γέλασε εκείνη παίρνοντας ευγενικά ένα ζουμερό κομμάτι , «μη μου πεις ότι αυτό είναι βερίκοκο;»
«Ναι ναι , είναι υπέροχο , δεν θα χεις ξαναφάει ντόνατς σαν αυτό!»
«Όντως , συνήθως παίρνω από του Μπέλλυ στο κέντρο , μα ετούτο είναι άλλο πράγμα , η μαρμελάδα σε γεμίζει με ευχαρίστηση , μου θυμίζει τη μαγειρική της θείας μου…»
Αυτός γέλασε , «ποιος ξέρει , μπορεί να τα πήρα κατευθείαν από εκείνη!».
Η Αμάντα αποχώρησε για να βρει τον κοσμηματοπώλη , και επιτέλους αυτός μπορούσε να επανέλθει στη μελέτη της μεγάλης υπόθεσης. Άρπαξε ένα ντονατσάκι από τη γαβάθα , και άναψε τσιγάρο ελέγχοντας το φάκελο της δολοφονίας του Ήθαν Πρινς για πολλοστή φορά. Δεν είχε περάσει ούτε ένας μήνας , και οι μισοί του μάρτυρες είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης , ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Σε μια προσπάθεια να κατεβάσει κάποια καλή ιδέα , κοίταξε το ταβάνι . Δε θα βγάλω ποτέ άκρη…
Σηκώθηκε από την καρέκλα και πέταξε με μανία τη σβησμένη γόπα στο τασάκι. Ίσως χρειαζόταν μία καλή βόλτα για να ξελαμπικάρει , να σκεφτεί κάποιο πλάνο. Άνοιξε το κινητό του κατά την έξοδό του από την υπηρεσία , «επιστρέφω αμέσως Μπράντλεϋ!» , φώναξε στον ένστολο στην πόρτα και κατευθύνθηκε προς το κοντινό πάρκο. Η Σάντρα του είχε αφήσει δυο-τρεις κλήσεις , όπως εξάλλου συνήθιζε. Κάποτε , δε θα απαντούσε ποτέ στα τηλεφωνήματά της. Ήξερε πως ποτέ δεν τον έπαιρνε για κάτι σημαντικό και της είχε εξηγήσει επανειλημμένα πως στη δουλειά δεν μπορεί να απαντάει σε τηλέφωνα. Όμως τώρα , έπρεπε να την προσέχει διπλά. Έτοιμη ήταν να κάνει τη βλακεία.
«Σάντρα!» , αποκρίθηκε μόλις άκουσε τη φωνή της από την άλλη μεριά του ακουστικού.
«Αδελφούλη , τι κάνεις;» , ακουγόταν χαρούμενη.
«Τα ξέρεις , εδώ προσπαθώ να βρω την άκρη. Ρουτίνα , ρουτίνα , ρουτίνα. Η κλασική ζωή ενός εργένη μπάτσου στην Γκόλντβιλλ. Πού είσαι; Σπίτι;»
«Ναι μωρέ , εδώ με την Ίζαμπελ βλέπουμε Όστιν Πάουερς , τα έχεις δει έτσι; Ο τύπος μου θύμισε εσένα!» , ξεκίνησε τις σαχλαμάρες της.
«Όστιν Πάουερς; Εκείνη η παρωδία κατασκόπου;» , προσπάθησε να της απαντήσει ευγενικά.
«Αυτό , αυτό , βλέπαμε την ταινία και σκέφτηκα εσένα» , γέλασε.
«Τέλεια… Γι’αυτό με κάλεσες γλυκιά μου αδελφή;»
«Φυσικά και όχι! Μη με ειρωνεύεσαι Μπάστερ Κόλλινς Μπάττερ! Να δω αν θα επιστρέψεις σπίτι στην ώρα σου ήθελα , για να σου κρατήσουμε πίτσα!» , τώρα την είχε σχεδόν εξοργίσει. Ήξερε τα κουμπιά της.
«Πίτσα; Δεν πρόσεχες τη διατροφή σου;»
«ΜΠΑΣΤΕΡ!» , ούρλιαξε στο ακουστικό , «εγώ φταίω που πήρα να σε ρωτήσω! Μια φορά είπα να σπάσω το πρόγραμμα και εσύ έχεις να μου πεις μόνο αυτό;» .
Ήταν έτοιμος να βάλει τα γέλια , αλλά αποφάσισε να παίξει το παιχνίδι της.
«Έχεις δίκιο όλοι δικαιούμαστε ένα παραστράτημα , και κράτα μου τρία τέσσερα κομμάτια , νομίζω σήμερα θα έρθω νωρίς στο σπίτι. Και βάλε το τρίτο Όστιν Πάουερς , αυτή είναι η αγαπημένη μου ταινία».
Έκλεισε το κινητό και κοίταξε τον ήλιο που χανόταν πίσω από τα θεόρατα κτήρια. Το χρυσαφί χρώμα που έπαιρνε ο ουρανός , δικαίωνε απόλυτα το όνομα ετούτης της πόλης. Σύντομα θα έβγαινε όμως το φεγγάρι , και ο ουρανός θα γινόταν ασημένιος. Αστείες σκέψεις , αλλά μόνο αν χαλάρωνε επιτέλους θα έλυνε μια και καλή την υπόθεση. Αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούσε πάντα , και σχεδόν τον είχε ξεχάσει. Από αύριο λοιπόν , θα ξεκινούσε να επισκέπτεται δημοσιογράφους , παλιούς συναδέλφους και επιχειρηματίες. Αν ξεκινούσε από ψηλά , ίσως κατέληγε στον πάτο. Ίσως έβρισκε το δολοφόνο του Ήθαν Πρινς και του Σάμιουελ Λόκατ.
Όσο ο ουρανός σκοτείνιαζε , ο Μπάστερ έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής για το τμήμα. Στο μυαλό του του έρχονταν κάποιοι παλιοί στίχοι , πιθανά από κάποιο τραγούδι των Doors και άθελά του , άρχισε να τους σιγοτραγουδά.
Penetrate the evenin' that the
City sleeps to hide
Let's swim out tonight, love
It's our turn to try
Parked beside the ocean
On our moonlight drive”
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου